Lnicznik siewny – camelina sativa – opis i właściwości

Lnicznik siewny (Camelina sativa) inne zwyczajowe nazwy to także: lnianka, rydz (może powodować nieporozumienia wynikające ze skojarzenia tej rośliny z popularnym grzybem) lennica, judra, rydzyk, ryżyk. Nazwa „rydz” najprawdopodobniej pochodzi od rdzawego zabarwienia jej nasion. Dziko rosnąca w Azji i Europie. Dawniej uprawiany jako roślina oleista. W Polsce niezbyt pospolicie występuje na całym niżu, chociaż coraz częściej pojawia się w uprawach.

Badania archeologiczne wskazują, że była uprawiana w Europie już co najmniej 3 000 lat temu. Ma wysoką zawartość wielonienasyconych kwasów tłuszczowych (35-45% to kwas α-linolenowy, a 15-20% – kwas linolowy). Z nasion otrzymuje się olej zwany olejem rydzowym. Ma zastosowanie jako roślina lecznicza – reguluje poziom cholesterolu LDL, przyspiesza gojenie ran, odleżyn, oparzeń i owrzodzeń, pomaga niwelować objawy atopowego zapalenia skóry oraz łagodzi wypryski i dermatozy, zmniejsza utratę wody przez naskórek oraz zwiększa elastyczność skóry, działa ochronnie na wątrobę, serce, naczynia krwionośne, trzustkę, jelita i nerki, normalizuje poziom cukru we krwi, łagodzi objawy artretyzmu i reumatyzmu oraz alergii. Także ze względu na wysoką zawartość naturalnych tokoferoli skutecznie usuwa wolne rodniki, opóźniając procesy starzenia tkanek. Olej z nasion lnicznika zawiera wyjątkowo dużo kwasów tłuszczowych omega-3. Jest także bogaty w antyoksydanty, dzięki czemu ma stosunkowo długi okres przydatności do spożycia i jest odporny na jełczenie. Lepszy rydz niż nic – to powiedzenie tyczy się właśnie tej rośliny – w ubogim gospodarstwie, w którym brakować mogło tłuszczu zwierzęcego („omasty”) zastąpić go można było stosunkowo (wtedy) łatwo dostępnym i tanim olejem rydzowym.